نقش خودکارآمدی، هوش هیجانی و سبک های فرزندپروری والدین در پیش بینی انگیزش پیشرفت تحصیلی دختران دبیرستانی

هدف این پژوهش بررسی نقش خودکارآمدی، هوش هیجانی و سبک های فرزندپروری والدین در پیش بینی انگیزش پیشرفت تحصیلی دختران دبیرستانی است. پژوهش از نوع توصیفی همبستگی است. جامعۀ آماری همۀ دانش آموزان مقطع دبیرستان شهر اصفهان بودند. نمونه مورد مطالعه 200 دانش آموز دختر مقطع دبیرستان بود که به روش تصادفی خوشه ای چند مرحله ای از بین دو دبیرستان ناحیه 4 و 5 آموزش و پرورش شهر اصفهان انتخاب شدند و پرسشنامه های خودکارآمدی عمومی شرر و همکاران (1982)، هوش هیجانی پترایدز و فارنهام (2002)، و انگیزش پیشرفت تحصیلی والراند و بیسونت (1992) را دانش آموزان و پرسشنامه های سبک های فرزندپروری باومریند (1988) را مادران تکمیل کردند. در تحلیل داده ها از آزمون همبستگی و تحلیل رگرسیون گام به گام استفاده شد. نتایج تحلیل رگرسیون نشان داد، از بین عوامل خانوادگی و فردی، به ترتیب سبک مقتدرانه، خودکارآمدی و هوش هیجانی پیش بینی کننده های معناداری (01/0p<) برای انگیزش پیشرفت تحصیلی دختران است. این در حالی بود که سبک های سهل گیرانه و مستبدانه نقش پیش بینی کنندگی معناداری در انگیزش پیشرفت تحصیلی نداشتند. یافته های پژوهش در کل گویای آن است که سبک های فرزندپروری، خودکارآمدی و هوش هیجانی بر عملکرد تحصیلی دانش آموزان تأثیر می گذارند.